Dobry padok – czym się wyróżnia?

W poprzednim artykule rozważane były wady i zalety padokowania naszych wierzchowców. Teraz pora na ocenę samych padoków. Co czyni padok dobrym i bezpiecznym miejscem wypoczynku?

Ogrodzenie padoku to jedna z jego najważniejszych cech. Płot powinien opierać się pogodzie, końskiemu ciału i kopytom. Ponadto nie może mieć ostrych elementów i być dobrze widoczny z dużej odległości. Badania wykazują, że konie najlepiej widzą kolory żółty i biały – ogrodzenie padoku powinno być więc w jednym z nich lub obu kolorach (czemu nie?). Wysokość ogrodzenia także nie jest bez znaczenia: nie powinno się dać łatwo przeskoczyć ani przeturlać pod spodem. Dobrą praktyką jest rozciągnięcie taśmy elektrycznej, która ostudzi niejeden zapał.

Podłoże padoku może być trawiaste, piaszczyste lub mieszane. Ważne, aby nie miało dziur, nie tworzyły się na nim głębokie błoto czy kałuże (chociaż na zdjęciach wygląda to malowniczo). Wszystkie te zjawiska są potencjalnym źródłem poważnych kontuzji końskich nóg. Zalecane jest, aby padok nie był idealnie równy (mile widziane różne wzniesienia i spadki), o ile nie przebywają na nim konie świeżo po kontuzjach. Dla koni zdrowych lub tych na późniejszych etapach rekonwalescencji delikatne wzniesienia są pożądane, gdyż motywują wierzchowce do rozciągania się i używania mięśni.

Oprócz brykania i galopów konie na padoku spędzają  czas jedząc. Ważne jest więc, by to, co znajduje się w zasięgu końskich chrap było nie tylko pyszne, ale i zdrowe. W Polsce łąki porasta wiele roślin, których pędy lub owoce mogą być silnie trujące. Należałoby zadbać, by te rośliny nie znalazły się na naszym padoku. Do roślin trujących dla koni należy wiele roślin ozdobnych, które można spotkać w otoczeniu stajni i placów do jazdy. Do takich roślin należą cis, bukszpan czy tuja. Każda z tych roślin jest chętnie sadzona w ramach żywopłotów. Kolejnymi trującymi roślinami są dęby i akacje oraz wiśnie czy śliwki (nie tylko owoce, ale i same części drzew!). Szerokim łukiem należy omijać również kaczeńce, krokusy i naparstnice.

Na szczęście konie najczęściej omijają rośliny trujące, jednak to z kolei doprowadza do wysypu ich nasion i nadmiernego rozmnożenia. I tak więc konie, które nie dostają wystarczającej ilości paszy objętościowej (siano, sianokiszonka, sieczka czy właśnie dobra trawa) nie będą wybredne i mogą zjeść coś, czego nie powinny. W grupie zagrożenia są także konie młode, które nie nauczyły się jeszcze rozpoznawać roślin trujących. Pamiętajmy, że niezależnie od wieku i doświadczenia konia lepiej jest przecież zapobiegać niż leczyć.

Co jeszcze powinno się znaleźć na padoku idealnym? Stały dostęp do wody i paszy objętościowej jest oczywisty, jednakże to plus wymienione powyżej aspekty nie czynią już padoku najlepszym, jaki może być. Dla koni aktywnych ważne będą zabawki. Piłki różnych rozmiarów, z uchwytami lub bez lub też z miejscem na cukierki na pewno zaintrygują wierzchowca. Jeśli koń spędza na padoku dobre kilka godzin dobrą opcją będzie jakaś osłona przed deszczem i wiatrem, bowiem konie są odporne na zmiany temperatur nawet w zakresie od 20°C do aż -5°C, o ile nie pada ani nie wieje. Wiata lub duże nietrujące drzewo najlepiej sprawdzi się u styku kilku padoków – konie będą wtedy mogły stać blisko siebie.

Dziękujemy za zdjęcie Zosi Brońce!